نام کتاب : BOK29721 نویسنده : 0 جلد : 1 صفحه : 239
اى ابوذر! از غيبت بپرهيز كه غيبت از زنا بدتر است.
مرض غيبت مرضى است كه انسان را گرفتار مىكند و خيلى بايد مواظب بود كه به آن مبتلا نشويم. كمتر كسى مىتواند خود را از اين مرض حفظ كند و هر كس به چنين توفيقى دست يابد كه مبتلا به غيبت نشود، كار مهمى كرده زيرا نفس انسان تمايل دارد كه بديهاى ديگران را بيان كند. بنابراين به اندك چيزى غيبت را آغاز مىكند. چشم انسان در ديدن عيب ديگران خيلى نورانى است و لكن چون به ذات خود محبت دارد و خود را دوست دارد، هيچ عيبى را در وجود خودش نمىبيند. روايت داريم طورى باش كه عيب خودت ترا سرگرم كند و خودت را سرگرم عيب ديگران نكن. در روايتى رسول مكرم اسلام (ص) به حضرت على (ع) فرمود:«يا عَلِىُّ اِذا رَأَيْتَ النّاسَ يشْتَغِلُونَ بِذِكْرِ عُيُوبِ النّاسِ فَاشْتَغِلْ اَنْتَ بِعُيُوبِ نَفْسِكَ»[1] وقتى ديدى مردم عيب ديگران را مىگويند، تو مشغول عيب خودت باش. همهء ما بايد مواظب باشيم كه مبتلا به مرض غيبت نشويم. اگر كسى چنين بيمارى را بگيرد، درمانش سخت است. زيرا بعضى از امراض هستند كه علاجشان بدست خداست و از خدا بايد خواست كه آنرا شفا دهد. پس انسان زودتر از آن بيمارى رهايى مىيابد.