مىكند، او رفته رفته به خدا نزديك مىشود و حالت بسيار خوبى است و لكن اگر كسى نسبت به گناهان خود بىتفاوت باشد و بگويد من
انسانم و انسان جايز الخطا است و از رفتار خود پشيمان نشود، گناه او را بدبخت مىكند. فلذا حضرت فرمود: كسى كه توبه مىكند و به سوى خدا حركت مىكند و كارهاى نيك انجام مىدهد {/إِنَّ اَلْحَسَنََاتِ يُذْهِبْنَ اَلسَّيِّئََاتِ [1]/} خداوند از سر تقصيرات او مىگذرد. ما بايد تا آخر عمر در حالت خوف باشيم منتهى خوف همراه اميدوارى زيرا در لباس اهل علم بودن مسئوليت انسان را بيشتر مىكند. مرحوم نراقى در معراج السعاده مىگويد: گاه گاهى شيطان سلسله مقولاتى به دست اهل علم مىدهد كه فكر مىكنند چون عالم هستند، مورد عفو خدا واقع مىشوند. ما «عَلى خَطَرٍ عَظيمٍ» قرار داريم و به همين خاطر كارمان سختتر است. روايت داريم كه خدا از هزار جاهل مىگذرد ولى از يك اهل علم نمىگذرد. هرچه مقام بالاتر برود، مسئوليت بيشتر است. شخصى آمد خدمت حضرت صادق (ع) و خيلى ناراحت بود. حضرت فرمودند: چرا ناراحتى؟ او گفت: زندگى چه فايدهاى دارد؟ مردم به ما بىاعتنا هستند و حرفهاى زشت مىزنند. حضرت فرمودند: