و به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادرش نيكى كند؛ مادرش با ناگوارى او را باردارى كرد و با ناگوارى او را بزاد، و باردارى او و از شير باز گرفتنش سى ماه است؛ تا اينكه به حدّ رشدش برسد و به چهل سالگى رسد، گويد:» پروردگارا! به من الهام كن، كه نعمتت را كه بر من و بر پدر و مادرم ارزانى داشتى، سپاسگزارى كنم، و اينكه [كار] شايستهاى، كه آن را مىپسندى، انجام دهم؛ و براى من در نسلم شايستگى پديد آور؛ در واقع من به سوى تو بازگشتم و در حقيقت من از تسليم شدگان هستم. « (15) آنان كسانى هستند كه بهترين اعمالشان را از آنان مىپذيريم و از بدىهايشان در اهل بهشت مىگذريم؛ (اين) وعده راستى است كه همواره (بدان) وعده داده مىشدند. (16) و كسى كه به پدر و مادرش گفت:» اف (كوچكترين سخن اهانت آميز) بر شما باد، آيا به من وعده مىدهيد كه (من از قبر) بيرون آورده مىشوم؟! در حالى كه گروهها (و نسلها) يى پيش از من در گذشتند (و كسى زنده نشد.) «و آن دو از خدا يارى خواهند (و گويند:) واى بر تو! ايمان بياور كه وعده خدا حق است. و [لى آن فرزند] گويد:» اين جز افسانههاى پيشينيان نيست. « (17) آنان كسانى هستند كه گفتار (وعده عذاب) بر آنان تحقق يافت، در امتهايى از جن و انسان كه پيش از آنان در گذشتند؛ [چرا] كه آنان زيانكار بودند. (18) و براى هر يك (از اين گروهها) رتبههايى است كه (ناشى مىشود) از آنچه انجام دادند، و تا (خدا) كارهايشان را بطور كامل به آنان بدهد؛ در حالى كه آنان مورد ستم واقع نمىشوند. (19) و روزى كه كسانى كه كفر ورزيدند بر آتش عرضه شوند (به آنان گفته شود: لذت چيزهاى) پاكيزهتان را در زندگى پست (دنياي) تان برديد و از آنها بهرهمند شديد؛ پس امروز به (سزاى) آنچه همواره در زمين به ناحق تكبّر مىورزيديد و به (سزاى) آنچه پيوسته نافرمانى مىكرديد، به عذابى خواركننده مجازات خواهيد شد! (20)