و يهوديان و مسيحيان هرگز از تو خشنود نخواهند شد مگر كيش آنان را پيروى كنى. بگو: هدايت همان هدايت خداست. و اگر پس از آن دانش كه به تو رسيد پيروى تمايلات آنان كنى هيچ" ولى" و مددكارى از جانب خدا نخواهى داشت. (120) كسانى كه به ايشان كتاب (آسمانى) رسانديم آن را چنان تلاوت مى كنند كه سزاوار آن است، اينان بدان (قرآن) مىگروند. و كسانى كه بدان (قرآن) كافر مىشوند پس زيانكار آنان هستند. (121) اى بنى اسرائيل، نعمت مرا كه براى شما ارزانى داشتم ياد كنيد و اين را كه من شما را بر عالمهاى آفريدگان فزونى بخشيدم. (122) و از دورانى پروا گيريد كه هيچكس چيزى از كيفر ديگرى را پذيرا نتواند گشت و نه از وى تاوانى پذيرفته مىشود و نه وى را شفاعتى سود دهد و نه آنان يارى شوند. (123) و (بياد آر) آنگاه را كه ابراهيم را پروردگارش با كلماتى آزمود، پس آن كلمات را به انجام رسانيد، فرمود: من بر آنم تا تو را امام آدميان گردانم. گفت: و از فرزندان من هم؟ فرمود: پيمان من به ستمكاران نرسد. (124) و آنگاه را كه آن خانه را پناهگاه و مأمن آدميان قرار داديم، و شما از" مقام ابراهيم" براى خويشتن نمازگاه بگيريد. و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه خانه مرا براى طواف كنندگان و معتكفان و ركوع كنندگان و سجده كنندگان پاكيزه سازيد. (125) و آنگاه را كه ابراهيم گفت: پروردگار من، اينجا را شهرى ايمن قرار ده و ساكنانش را از ميوهها روزى ده، كسانى از آنان را كه به خدا و دوران آخرت ايمان آوردند. فرمود: و كسى را كه كافر شد نيز اندكى بهره ور مى سازم، سپس او را بقهر سوى عذاب آتش مىبرم و بد سرنوشتى است. (126)