و آن هنگام را كه ابراهيم پايههاى آن خانه (كعبه) را با اسماعيل بالا مىبرد گفتند: پروردگار ما، از ما بپذير زيرا كه شنواى دانا تويى تو. (127) پروردگار ما، بگذار تا كه تسليم شده تو باشيم و از فرزندان ما امتى تسليم شده تو باشند، و آداب حج مان را به ما بنمايان و توبه ما بپذير زيرا كه توبه پذير مهربان تويى تو. (128) پروردگار ما، و به ميان آنان پيامبرى از خودشان برانگيز تا آيات تو را بر آنان تلاوت كند و به ايشان كتاب (آسمانى) و حكمت بياموزد و پاكيزه شان كند زيرا كه مقتدر حكيم تويى تو. (129) و كيست كه روى از كيش ابراهيم بگرداند مگر آنكس كه (عقل) خويشتن سبك كند. و بيقين او را در دنيا برگزيديم و بيشك او در آخرت نيز از شايسته كرداران است. (130) چون پروردگارش به او فرمود: تسليم باش، گفت: تسليم پروردگار عالمهاى آفريدگان شدم. (131) و ابراهيم فرزندانش و يعقوب را بدان سفارش كرد كه: اى فرزندان من، بيگمان خدا براى شما اين دين را برگزيد، پس جز در حال تسليم (و فرمانبردارى) نميريد. (132) مگر شما حاضر بوديد آن دم كه يعقوب را مرگ فرا رسيد؟ آن دم كه به فرزندانش گفت: پس از من كه را خواهيد پرستيد؟ گفتند: معبود تو و معبود نياكانت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق را مىپرستيم كه معبودى يگانه است و ما تسليم او هستيم. (133) آن امتى است كه بگذشت، او راست آنچه بدست آورد (و كرد) و شما راست آنچه بدست آورديد، و از شما در آنچه مىكردند بازخواست نشود. (134)