نيكوكارى اين نيست كه رويتان را سوى مشرق و مغرب بگردانيد، بلكه نيكوكار كسى است كه به خداى يگانه ايمان آورد و به دوران آخرت و فرشتگان و كتاب (آسمانى) و پيامبران، و مال را در دوستى آن (يا با همه دوست داشتنى بودنش) به خويشاوندان و يتيمان و بيچارگان و راه ماندگان و گدايان و در آزادى بردگان داد و نماز را بپا داشت و زكات بداد، و كسانى كه چون پيمان بندند به پيمان خويش وفا كنند و آنان كه در بينوايى و بيمارى و سختى كارزار شكيبايند، اينان هستند كه راست گفتند و پرهيزگار اينان هستند. (177) هان اى كسانى كه ايمان آوردند، قصاص در مورد كشتگان بر شما چنين مقرر گرديد: آزاد به آزاد، و بنده به بنده، و آن به آن. پس هر كس كه از برادرش چيزى به او بخشوده گشت (قصاص را تبديل به ديه كرد) سزاوار است كه شيوهاى پسنديده پيش گيرد و در پرداخت به وى نيكويى كند. آن، تخفيف و رحمتى است از پروردگارتان. از اين پس هر كس تجاوز كند عذابى دردناك دارد. (178) و براى شما- اى خردمندان،- در قصاص زندگى است. باشد كه شما پرهيزگار شويد. (179) بر شما مقرر گرديد كه چون يكى از شما را مرگ فرا رسد اگر مالى بر جا مى نهد براى پدر و مادر و خويشاوندان بگونه پسنديده وصيت كند، حقى است بر عهده پرهيزگاران. (180) پس كسى كه آن (وصيت) را بعد از شنيدن تبديل كرد گناهش تنها بر كسانى است كه تبديلش مىكنند، زيرا كه خدا شنواى داناست. (181)