. و هر جا كه آنان را يافتيد بكشيدشان و از هر جا كه شما را بيرون كردند بيرون برانيدشان، و شكنجه از دين بيرون بردن بدتر از كشتن است، و نزديك مسجد الحرام با آنان نجنگيد مگر با شما در آنجا بجنگند، پس هر گاه با شما جنگيدند آنان را بكشيد، چنين است جزاى كافران. (191) پس هر گاه باز ايستادند آنك خدا آمرزندهاى مهربان است. (192) و با آنان بجنگيد تا شكنجه از دين بيرون بردن نباشد و دين (يا پرستش) براى خداى يگانه باشد، پس چون باز ايستادند آنك دشمنى جز عليه ستمكاران نباشد. (193) ماه حرام به ماه حرام، و حرامها با هم برابرند، پس هر كس به شما تجاوز كرد بمانند تجاوزى كه به شما كرد به او تجاوز كنيد و از خدا بترسيد و بدانيد كه خدا با پرهيزگاران است. (194) و در راه خدا انفاق كنيد و نيروهايتان را به نابودى نيافكنيد، و نيكى كنيد زيرا خدا نيكوكاران را دوست مىدارد. (195) و حج و عمره را براى خدا بپايان بريد، پس اگر باز مانده شديد هر چه از قربانى براى شما ميسر است بگذرانيد و موى سرتان را نتراشيد تا وقتى كه قربانى به جايگاهش برسد. پس كسى از شما كه بيمار بود يا زخمى بر سرش بود بايد از روزه يا صدقه يا قربانى فديهاى دهد. پس هنگامى كه ايمن شديد هر كه پس از عمره تمتع آهنگ حج كند بايد كه از قربانى آنچه ميسر باشد بگذراند و كسى كه نيابد (قربانى) بايد سه روز در حج و هفت روز پس از برگشتن روزه بدارد، آن ده روز كامل است. اين حكم براى كسى است كه خاندان وى نزديك مسجد الحرام نباشند. و از خدا بترسيد و بدانيد كه خدا سخت كيفر است. (196)