حج گزاردن در ماههاى معينى است. پس هر كس در اين ماهها احرام حج بست پس (بداند كه) نه نزديكى با آن هست در حج و نه زشتكارى و نه مجادله، و هر كار نيكى كه بكنيد خدا آن را مىداند، و توشه برداريد كه بهترين توشه پرهيزگارى است و از من پروا گيريد اى خردمندان. (197) باكى بر شما نيست كه در پى فزونيى از خدا رويد، پس چون از عرفات روانه شويد بايد كه خدا را نزديك مشعر الحرام ياد كنيد و او را چنان ياد كنيد كه شما را هدايت كرد و گر چه پيش از آن از گمگشتگان بوديد. (198) آنگاه از آنجا كه آدميان روانه شوند روانه شويد و از خدا آمرزش بخواهيد زيرا خدا آمرزندهاى مهربان است. (199) پس چون اعمال حجتان را بپايان رسانديد بايد كه خدا را چنان ياد كنيد كه پدرانتان را ياد مىكنيد يا يادى محكم تر. و از آدميان كسى هست كه مى گويد: پروردگار ما، در دنيا به ما چيزى بده، و او در آخرت نصيبى ندارد. (200) و از آنان كسى هست كه مىگويد: پروردگار ما، در دنيا براى ما پيشامد خوب آور و در آخرت پيشامد خوب و ما را از عذاب آتش در امان دار. (201) اينان نصيبى از آنچه كردهاند دارند و خدا زود حساب است. (202)