و چون آنان را طلاق داديد و به پايان مدت خود رسيديد پس آنان را بوجهى پسنديده نگاه داريد يا بوجهى پسنديده روانه كنيد و مبادا آنان را براى زيان رساندن نگاه داريد تا به آنان تعدى كنيد، و هر كس چنان كند بيقين بر خويشتن ستم كرده است، و مبادا آيات خدا را به مسخره بگيريد، و نعمت خدا بر خودتان را ياد كنيد و آنچه از كتاب و حكمت بر شما فرو فرستاد تا شما را بدان پند دهد، و از خدا پروا گيريد و بدانيد كه خدا بر همه چيز داناست. (231) و چون آنان را طلاق داديد و به پايان مدت خود رسيدند از اينكه با شوهران خويش ازدواج كنند- در صورتى كه با هم بوجهى پسنديده توافق نمودند- بازشان نداريد، اين كار همان است كه هر كس از شما كه به خدا و دوران آخرت ايمان مىآورد بدان اندرز داده مىشود، اين كارتان برايتان پاكى آورتر و پاكيزه تر است، و خدا مىداند و شما نمىدانيد. (232) و مادران فرزندان خود را دو سال تمام شير دهند براى كسى كه بخواهد شير دادن را تمام كند، و خوراك و پوشاك مادران بوجهى پسنديده بر عهده پدر است، بر هيچكس تكليفى جز به اندازه تواناييش نمىشود، نه مادرى بخاطر فرزندش زيان ببيند و نه پدرى بخاطر فرزندش. و بر عهده وارث همينگونه است. پس اگر پدر و مادر با رضايت و مشورت يكديگر خواستند فرزند را از شير بگيرند گناهى بر آن دو نيست، و اگر خواستيد براى فرزندانتان دايه بگيريد گناهى بر شما نيست در صورتى كه آنچه را بوجهى پسنديده قرار گذاشتهايد بپردازيد، و از خدا پروا گيريد و بدانيد كه خدا بدانچه مىكنيد بيناست. (233)