و كسانى از شما كه مىميرند و همسرانى بجا مىگذارند آن همسران بايد چهار ماه و ده روز انتظار كشند (عده نگاه دارند)، و چون به پايان مدت خويش رسيدند، در اينكه آن آنان در مورد خويش كارى بوجهى پسنديده انجام دهند بر شما گناهى نيست، و خدا بدانچه مىكنيد آگاه است. (234) در اينكه بكنايه از آنان خواستگارى كنيد يا در ذهن خويش بگذرانيد بر شما گناهى نيست، خدا مىداند كه شما از آن آنان ياد مىآوريد، ولى با آنان وعده مگذاريد كه در نهان ديدار كنيد مگر سخنى پسنديده بگوييد، و قصد عقد ازدواج مكنيد تا آنكه مدت مقرر در كتاب بپايان آيد و بدانيد كه خدا آنچه را در ذهن شماست مىداند، پس از وى بر حذر باشيد و بدانيد كه خدا آمرزندهاى بردبار است. (235) گناهى بر شما نيست كه آنان را تا با آنان نزديكى نكردهايد يا مهرى بر ايشان تعيين نكردهايد طلاق دهيد، و به آنان مالى بخوشى بدهيد، وظيفه توانگر به اندازه توان اوست و وظيفه فقير بقدر امكانش، مال دادنى بوجهى پسنديده كه حقى است بر گردن نيكوكاران. (236) و اگر آنان را پيش از نزديكى با ايشان طلاق دهيد و مهرى براى آنان تعيين كرده بوديد بايد نصف آنچه را كه تعيين كردهايد بدهيد مگر اينكه آن گذشت كند يا آنكه عقد نكاح را بدست دارد گذشت كند، و اينكه گذشت كنيد به پرهيزگارى نزديكتر است، و بخشندگى (يا برترى مالى) را ميان خويش از ياد نبريد، بيگمان خدا به آنچه مىكنيد بيناست. (237)