141 و تا خداوند مؤمنان را بپالايد و كافران را از ميان بردارد. 142 آيا پنداشتهايد به بهشت مىرويد بىآنكه خداوند جهادگران و شكيبايان شما را معلوم دارد؟ 143 و مرگ (در راه خداوند) را پيش از آنكه با آن روياروى گرديد نيك آرزو مىكرديد (اكنون كه) آن را (در ميدان جنگ) ديدهايد تنها (در آن) مىنگريد. [1] 144 و محمد جز فرستادهاى نيست كه پيش از او (نيز) فرستادگانى (بوده و) گذشتهاند؛ آيا اگر بميرد يا كشته گردد به (باورهاى) گذشته خود باز مىگرديد؟ و هر كس به (باورهاى) گذشته خود باز گردد هرگز زيانى به خداوند نمىرساند؛ و خداوند سپاسگزاران را به زودى پاداش خواهد داد. 145 و هيچ كس جز به اذن خداوند نخواهد مرد؛ كه سرنوشتى است «با هنگام» [2] و هر كس پاداش [3] اين جهان را بخواهد به او از آن مىدهيم و آنكه بهره جهان واپسين را بجويد از آن به او خواهيم داد؛ و به زودى سپاسگزاران را پاداش مىدهيم. 146 و بسا پيامبرانى كه همراه آنان تودههاى انبوه به نبرد (با دشمنان خداوند) پرداختند و در راه خداوند هر چه به ايشان رسيد نه سست و نه ناتوان شدند و نه تن به زبونى سپردند؛ و خداوند شكيبايان را دوست مىدارد. 147 و گفتارشان جز اين نبود كه (مى) گفتند: پروردگارا! از گناهان ما و گزافكارىها كه در كار خويش كردهايم در گذر و گامهاى ما را استوار دار و ما را بر گروه كافران پيروز گردان. 148 پس خداوند به آنان پاداش اين جهان و پاداش نيك جهان واپسين را بخشيد و خداوند نيكوكاران را دوست مىدارد. [1]. در اصل: پس، به يقين آن را ديديد و حال آنكه شما مىنگريد. [2]. يا: زماندار/ يا: هنگامواره. [3]. ثواب: پاداش- فرهنگ تازى به پارسى، ص 240.