كُنّا مَعَهُمْ فِى الدُّنْيا ما در دنيا با هم بوديم. هم حجره بوديم، با هم به درس مىرفتيم.
فَبِما فَضَّلْتَهُمْ عَلَيْنا پس به چه چيزى اينها را فضيلت بيشترى دادى و مقامشان را بالاتر بردى؟
فَقالَ هَيْهاتَ شما اشتباه مىكنيد كه با اينها بوديد در بعضى از نسخ دوبار هيهات آمده بلكه آنها با شما فرق دارند.
اِنَّهُمْ كانُوا يجُوعُونَ حَينَ تَشْبَعُونَ . وقتى شما سير بوديد آنها گرسنه بودند و زندگى دنيا را با گرسنگى پيش مىبردند.
وَ يظْمَئُونَ حَيْنَ تَرُوونَ و زمانيكه شما سيراب بوديد آنها تشنگى مىكشيدند اين عبارات كنايه از اين است كه امكاناتشان كمتر بوده و در تنگدستى به سر مىبردند.
وَ يقُومُونَ حَيْنَ تَنُومُونَ . و آنگاه كه شما در خواب بوديد آنها بيدار بودند.
وَ يشْخَصُونَ حَينَ تَخْفُضُونَ و آنها چشمانشان از گريه و ناله به در خانه خدا خيره شده بود لكن شما اينطور نبوديد.
اين جملات مىرساند كه خدا بىجهت به كسى مقام نمىدهد و كسى كه در دنيا با مشكلات دست و پنجه نرم مىكند با كسى كه در رفاه و آسايش است فرق دارد، كسى كه با سختيها درس مىخواند اجر بيشترى دارد از كسى كه در ناز و نعمت درس مىخواند. با اينكه انبياء (ع) همه اهل بهشتند لكن حضرت سليمان (ع) از همه