3-به سبب بيمارى نتواند روزه بگيرد و بيمارى او تا سه سال بعد طول بكشد و اگر چنانچه مرض او تا چندين سال طول بكشد و پيش از ماه رمضان بيماريش برطرف شود بايد به تعدادى كه فرصت باقى مانده است قضاى روزهاى سال آخر را به جا آورد و براى هر يك روز از روزهاى سالهاى گذشته يك مُد طعام به فقير بدهد.
در موارد زير بايد قضاى روزه را به جا آورد و براى هر يك روزه يك مُد طعام به فقير بدهد:
1-با عذر؛مثلا سفر،روزه نگرفته و بعد از ماه رمضان عذر برطرف شده و تا ماه رمضان سال بعد عمدا قضاى آن را به جا نياورده است.
2-با عذر روزه نگرفته و بعد از ماه رمضان عذر او برطرف شده و تا چند سال قضاى آن را تأخير انداخته.براى هر روز مُد طعام دهد ولى كفاره بواسطه تأخير آن تكرار نمىشود.
3-موقعى كه عذر دارد،تصميم او بر اين است كه بعد از برطرف شدن عذر،قضاى روزه را به جا آورد و عذر برطرف شود و پيش از آنكه روزه را قضا كند در تنگى وقت عذرى ديگر برايش پيدا شود،كه قضاى آن واجب و يك مُد طعام به احتياط واجب بدهد.
4-در قضاى روزه كوتاهى كند و وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى برايش پيش آيد.
5-مرضى دارد كه زياد تشنه مىشود و روزه گرفتن برايش