نام کتاب : BOK36845 نویسنده : 0 جلد : 1 صفحه : 104
«بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي اَلا تَذْكُرُ مَا كَانَ فِي الْوَصِيَّةِ؟» راوى مىگويد: يابن رسول الله، پدر و مادرم فداى شما، بيان نمىفرماييد كه وصيت چه بود؟
«فَقَالَ: سُنَنُ اللَّهِ وَ سُنَنُ رَسُولِهِ» در اين وصيت نامه سنّتهاى الهى و پيغمبر خدا(ص) بيان شده بود. مراد از اين جمله، راه و روشى است كه بايد ائمّه(عليهما السلام) - قربانشان شوم - انجام بدهند نه اينكه منظور مثلاً سلسله دستورات مستحب باشد. ظاهراً حضرت(ع) نمىخواستند مطلب را باز كنند.
«فَقُلْتُ: أَكَانَ فِي الْوَصِيَّةِ تَوَثُّبُهُمْ وَ خِلَافُهُمْ عَلَى أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ(ع)» آيا در وصيت، به اين نكته اشاره شده است كه افراد نسبت به اميرالمؤمنين(ع) گستاخ و خلافكار مىشوند و به قول ما در مقابل ايشان جبهه مىگيرند و رفتار تندى مىكنند؟ آيا چنين چيزى در وصيت است؟ آيا اين هم تذكّر داده شده است كه برنامه هايى كه بعداً براى ائمّه(عليهما السلام) پيش مىآيد چه خواهد بود؟ بى دليل نبود كه حضرت امام صادق و امام رضا(ع) مىفرمودند براى هر كدام از ما يك دستور مهر شده كه به ما داده شده است يعنى ايشان همه چيز را مىدانستند؛ اين جواب كسانى است كه مىگويند امام(ع) از آينده چيزى نمىدانست و بايد گفت تمام كيفيت زندگى آنها مضبوط و در خدمت آنها بود.
«فَقَالَ: نَعَمْ وَ اللَّهِ شَيْئاً شَيْئاً وَ حَرْفاً حَرْفاً» حضرت موسى بن جعفر(ع) در جواب سؤال فرمود: بله، حرف به حرف همه چيز را مىدانستند حتّى ايشان مصيبت ها را مىدانست كه چقدر بايد زندانى بكشند.
«امّا سَمِعْتَ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَ{/(اِنَّا نَحْنُ نُحْيِ الْمَوْتى وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ وَ كُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ فِي اِمَامٍ مُبِينٍ)[1]» /}بعد حضرت(ع) مىفرمايد: خدا در قرآنش هم آورده است؛ كدام آيه؟ فرمود: آيا كلام خداوند متعال را نشنيده اى كه«به يقين،