نام کتاب : BOK36845 نویسنده : 0 جلد : 1 صفحه : 105
ما مردگان را زنده مىكنيم و آنچه را از پيش فرستادهاند و تمام آثار آنها را مى نويسيم و همه چيز را در كتاب آشكار كنندهاى برشمردهايم.» اثر در جايى گفته مىشود كه از يك وجودى شئ ديگرى بوجود بيايد مثل سبز شدن زمين كه اثر باران است يعنى عمل من و شما به هر كيفيتى باشد اثر خود را مىگذارد.
حضرت(ص) فرمود: سوره هود كمر مرا شكست، ريشم را سفيد كرد. گفتند: چرا يا رسول الله؟ فرمود: براى اينكه آيه آمد ({/فَاسْتَقِمْ كَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَكَ)[1]/} «پس همانگونه كه فرمان يافتهاى، استقامت كن و همچنين كسانى كه با تو به سوى خدا آمدهاند (بايد استقامت كنند)» حضرت فرمود: «مَعَكَ» كمر مرا شكست چرا كه هم خودم بايد مواظب باشم و هم اينكه بار مردم به دوش من گذاشته شده است.
شما روحانيت بزرگوار هم بار مردم به دوشتان است. خدا به دادمان برسد. بار خودمان كم است، بار مردم هم به گردن ما است يعنى اگر خداى ناخواسته كارى كنيم كه مردم به خلاف كشيده شوند و از خدا دور شوند خدا ما را مجازات مىكند؛ مىفرمايد شما باعث شدى فلانى، فلانى و فلانى چنين و چنان شدند، ديگر مسجد نيامدند، نماز نخواندند، اى داد اى بيداد. واقعاً احساس مسئوليت كردن خيلى مهم است.
بعد در ادامه آيه سوره مباركه«يس» آمده است: (وَ كُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ فِي اِمَامٍ مُبِينٍ) يعنى هر امامى، به همه چيز آگاهى دارد. شخصى در صحرا كنار حضرت على(ع) بود و مورچههاى زيادى در گوشه اى رفت و آمد مىكردند. به امام(ع) عرض كرد: آقاجان، كسى هست كه عدد اين مورچه ها را بداند؟ حضرت(ع) فرمود: بله، كسى هست كه تعداد اين مورچه ها حتّى تعداد نر و مادّه بودن آنها را هم مىداند. يك مرتبه آن شخص گفت: او چه كسى است؟ حضرت(ع) فرمود: خود من. راوى عرض كرد: آقا جان، ببخشيد، در قرآن اين مطلب (آگاهى امام)