نام کتاب : BOK36845 نویسنده : 0 جلد : 1 صفحه : 129
مواسات يعنى چه؟ در رواياتى ديگر، هم از امام صادق و هم از امام حسن عسگرى(ع) با مضمونهاى متفاوت وارد شده است كه وقتى امام(ع) سؤال كرد: شما مردم با همديگر چطور هستيد؟ گفت: يابن رسول الله(ص)، با هم برادريم. خيلى با هم خوب هستيم. همه همديگر را دوست داريم. خيلى به هم علاقه منديم. حضرت(ع) فرمود: مثلاً در چه حدّ با هم برادريد؟ در اين حدّ هستيد كه اگر يك برادر ايمانى، يك موقع دست در جيب خود برد و ديد پولى همراهش نيست، دست ببرد به جيب شما بدون اينكه از شما اجازه بگيرد و پولى كه نياز دارد از جيب شما بردارد؟ عرض كرد: نه، يابن رسول الله(ص)، ما اينگونه نيستيم و از اين برنامه ها نداريم. حضرت(ع) فرمود: اين چه برادريى شد؟
نگاه كنيد، مواسات تا اين حدّ، كه طرف را آزاد بگذارى تا بتواند هر مقدار پول بخواهد از جيب برادر ايمانيش بردارد؟ اين چقدر برادرى مىخواهد؟ اين چقدر ايمان مىخواهد؟ هم گيرنده و هم صاحب مال، چقدر بايد ايمان داشته باشند؟ آن كه نيازمند است، به اندازه لازم بردارد و به حرام گرفتار نشود و صاحب پول هم چه مرد نازنينى باشد كه نياز او را نياز خودش بداند. اين خيلى مهم است. ما يك چنين چيزى كجا داريم؟ يك نفر هم پيدا نمىشود. ما كه روحانى هستيم، خودمان را آقاى مردم مىدانيم، رهبر مردم هستيم، كى اين طور هستيم؟ پيغمبر(ص) مىخواهد بفرمايد: اى على جان، اين امّت من طاقت اين كار را ندارند يعنى مواسات در برادرى ندارند، با هم مواسات نمىكنند.
«وَ إِنْصَافُ النَّاسِ مِنْ نَفْسِهِ» دوّمين مورد آن داشتن انصاف در رابطه با مردم است. تو را به خدا شما نسبت به مردم انصاف داريد؟ ما چگونه انصاف داشته باشيم؟ «إِنْصَافُ النَّاس» به چيست؟ فرمودند: به اين است كه«أَنْ يُحِبَ لَهُ مَا يُحِبُ لِنَفْسِهِ وَ يَكْرَهَ لَهُ مَا يَكْرَهُ لِنَفْسِهِ»[1] هر چه براى خودت مىخواهى، براى مردم هم همان را