الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ(عليهما السلام) وَ أَعْلَمَهُم مِثْلَ مَا أَعْلَمَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ. فَقَالُوا مِثْلَ قَوْلِهِ فَخُتِمَتِ الْوَصِيَّةُ بِخَوَاتِيمَ مِنْ ذَهَبٍ لَمْ تَمَسَّهُ النَّارُ وَ دُفِعَتْ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع)»[1]
در ادامه روايت قبل، پيغمبر بزرگوار(ص) به اميرالمؤمنين(ع) فرمود:
«يَا عَلِيُّ، تَفِي بِمَا فِيهَا مِنْ مُوَالاةِ مَنْ وَالَى اللَّهَ وَ رَسُولَهُ» آيا حاضرى به آنچه كه در اين وصيت است عمل و وفا كنى از اينكه دوستان خدا را دوست و دشمنان خدا را دشمن داشته باشى؟
يكى از واجبات در فروع دين، «تولّى و تبرّى» است كه از اجزاء اساسى دين شمرده شده است. آنقدر اين مسأله مهم بود كه در اين وصيت نامه با اين غلظتى كه دارد، حضرت(ص) همه را مىفرمودند و براى آن اشهاد مىگرفتند.
«وَ الْبَرَاءَةِ وَ الْعَدَاوَةِ لِمَنْ عَادَى اللَّهَ وَ رَسُولَهُ» دشمن باشى با آن كسى كه با خدا و پيغمبر(ص) دشمن است.
«وَ الْبَرَاءَةِ مِنْهُمْ عَلَى الصَّبْرِ مِنْكَ» به گونه اى برائت از آنها بجويى در حالى كه صبر از طرف تو باشد. برائت جويى بايد توأم با صبر از طرف تو باشد. معلوم مىشود در مقابل برائت جستن، يك سلسله آزارها و اذيتها و برخوردهايى است. اينطور نيست كه بگويند من از فلانى برائت دارم و تمام شد. نه، برائتى مورد نظر است كه غير از اينكه درونى باشد به مرحله بروز هم برسد. برائت اگر درونى و قلبى باشد مشكلى ندارد، ممكن است آسيبى هم به انسان نرسد امّا اگر برائت آثارى داشته باشد اينجا سخت است. صد در صد طرف با شما برخورد مىكند، حال در اين صورت برخورد شما بايد چطور باشد؟ بعد از اينكه طرف مقابل