و (شما) جز او هر چه را مى خواهيد بپرستيد. «بگو:» در واقع زيانكاران كسانى هستند كه به خودشان و خانواده هايشان در روز رستاخيز زيان رساندهاند؛ آگاه باشيد كه اين فقط زيان آشكار است! « (15) براى آنان از بالاى سرشان سايبانهايى از آتش است، و (نيز) از زير (پاي) شان سايبانهاى (آتش) است؛ اين (چيزى است) كه خدا با آن بندگانش را مىترساند، اى بندگان [من]! پس [خودتان را از عذاب من] حفظ كنيد. (16) و كسانى كه از طغيانگر، كه آن را مى پرستيدند دورى كردند و به سوى خدا بازگشتند، تنها براى آنان مژده است، پس بندگان [من] را مژده ده؛ (17) (همان) كسانى كه به سخن (ها) گوش فرامىدهند و از نيكوترين آن پيروى مى كنند؛ آنان كسانى هستند كه خدا راهنمايىشان كرده و فقط آنان خردمندانند. (18) و آيا كسى كه سخن (و وعده) عذاب بر او محقق مىشود (قابل نجات است،) و آيا تو كسى را كه در آتش است نجات مىدهى؟! (19) ولى كسانى كه [خودشان را] از [عذاب] پروردگارشان حفظ كردند، براى آنان جايگاههاى (بلند بهشتى) است كه بر فراز آنها جايگاههايى ساخته شده است، در حالى كه از زير آنها نهرها روان است؛ (اين) وعده خداست، كه خدا از وعده (خود) تخلّف نمىكند. (20) آيا نظر نكردهاى كه خدا از آسمان آبى فروفرستاد و آن را به چشمههايى كه در زمين است وارد نمود، سپس بوسيله آن زراعتى را با رنگهاى متفاوتش بيرون مى آورد؛ سپس خشك مىگردد، پس آن را زرد مى بينى؛ سپس آن را درهم شكسته مىگرداند؟! قطعاً در اين (مطلب) تذكّرى براى خردمندان است. (21) و آيا كسى كه خدا سينهاش را براى (پذيرش) اسلام گشاده است و او برفراز نورى از جانب پروردگارش است (همانند سخت دلان است؟!) پس واى بر آنان كه در برابر يادخدا سخت دلند! آنان در گمراهى آشكارى هستند. (22) خدا نيكوترين سخن را فروفرستاده است، كتابى همگون (كه آياتش) مكرر است. پوستهاى (بدن) كسانى كه از پروردگارشان هراس دارند، از (شنيدن آيات) ش به لرزه در مىآيد؛ سپس پوستهايشان و دلهايشان به يادخدا نرم مىشود. اين رهنمود خداست كه هر كس را بخواهد (و شايسته بداند)، با آن راهنمايى مى كند؛ و هر كس را خدا (بخاطر اعمالش) در گمراهى وانهد، پس هيچ راهنمايى براى او نيست. (23) و آيا كسى كه از عذاب بد روز رستاخيز با صورتش خودنگهدارى مى كند، (همانند كسى است كه آتش دوزخ به او نمى رسد)؟! و به ستمكاران گفته مىشود:» بچشيد آنچه را همواره كسب مى كرديد! « (24) كسانى كه پيش از آنان بودند (نيز آيات الهى را) دروغ انگاشتند، و عذاب از جايى كه (با درك حسّى) متوجه نمىشدند به سراغشان آمد. (25)