و نيكى و بدى مساوى نيست؛ (بدى را) بدان (شيوهاى) كه آن نيكوتر است دفع كن؛ پس ناگهان، كسى كه بين تو و بين او دشمنى است، چنان كه گويى او ياورى (و دوستى) گرم است. (34) و جز كسانى كه شكيبايى كردند، آن (مقام) را دريافت نمىكنند؛ و جز (كسى كه) داراى بهره بزرگ است آن را دريافت نمىكند. (35) و اگر وسوسهاى از شيطان تو را تحريك كند، پس به خدا پناه ببر؛ [چرا] كه تنها او شنوا [و] داناست. (36) و از نشانههاى او، شب و روز و خورشيد و ماه است؛ براى خورشيد و براى ماه سجده نكنيد، و براى خدايى كه آنها را آفريده است سجده كنيد؛ اگر همواره تنها او را مىپرستيد. (37) و اگر (از پرستش خدا) تكبّر ورزند، پس كسانى كه نزد پروردگار تو هستند شب و روز براى او تسبيح مىگويند، در حالى كه آنان ملول نمىشوند. (38) و از نشانههاى او اين است كه تو زمين را فروتن (و خشك و بى جان) مىبينى، و [لى] هنگامى كه آب (باران) را بر آن فرو مىفرستيم به حركت در مىآيد و رشد مىيابد، قطعاً كسى كه آن را زنده كرد، زنده كننده مردگان است؛ [چرا] كه او بر هر چيز تواناست. (39) در حقيقت كسانى كه در آيات ما به كژى مىگرايند (و آنها را تحريف مىكنند) بر ما مخفى نمىمانند. و آيا كسى كه در آتش افكنده مىشود بهتر است يا كسى كه در روز رستاخيز با امنيت مىآيد؟! آنچه مىخواهيد انجام دهيد، كه او به آنچه انجام مىدهيد بيناست! (40) در حقيقت كسانى كه به آگاه كننده [قرآن] هنگامى كه به سراغشان آمد كفر ورزيدند (بر ما مخفى نمىمانند)؛ در حالى كه قطعاً آن (قرآن) كتابى شكستناپذير است. (41) كه باطل از پيش روى آن و پشت سرش به سراغ آن نمىآيد؛ (زيرا اين) فرو فرستادهاى از جانب (خداى) فرزانه ستوده است. (42)