بيقين براى شما در (روش) آنان (الگويى براى) پيروى نيكوست، براى كسانى كه همواره به خدا و روز بازپسين اميد دارند؛ و هر كس روى برتابد پس (به خدا زيان نمىرساند، چرا) كه تنها خدا توانگر [و] ستوده است. (6) اميد است خدا بين شما و بين كسانى از آن (مشرك) ان كه دشمنى داريد دوستى قرار دهد؛ و خدا تواناست و خدا بسيار آمرزنده [و] مهرورز است. (7) خدا شما را نسبت به كسانى كه در مورد دين با شما پيكار نكردند و شما را از خانههايتان بيرون نراندند، منع نمىكند كه به آنان نيكى كنيد و نسبت به آنان داد گرى نماييد؛ [چرا] خدا دادگران را دوست مىدارد. (8) خدا شما را فقط از كسانى كه در مورد دين با شما پيكار كردند و شما را از خانههايتان بيرون راندند و براى بيرون راندن شما همديگر را پشتيبانى كردند، منع مىكند كه با آنان دوستى كنيد؛ و هر كس آنان را دوست داشته باشد پس تنها آنان ستمكارند. (9) اى كسانى كه ايمان آوردهايد! هنگامى كه زنان با ايمان هجرت كنان نزد شما آيند، پس آنان را آزمايش كنيد خدا به ايمانشان داناتر است، و اگر آنان را مؤمن دانستيد پس آنان را به سوى كفّار برنگردانيد؛ آن (زن) ان براى آن (كافران) حلال نيستند و آن (كافران) براى آن (زن) ان حلال نيستند و آنچه را (براى ازدواج با اين زنان) مصرف كردهاند به آنان بدهيد، و هيچ گناهى بر شما نيست كه آنان را به ازدواج (خود) در آوريد هنگامى كه مهرشان را به آنان بدهيد. و (عقد) حفظ كننده زنان كافر را نگاه نداريد و آنچه را (براى ازدواج با آنان) مصرف كردهايد در خواست كنيد. و (مردان كافر نيز) بايد آنچه را (براى ازدواج با زنان مسلمان) مصرف كردهاند درخواست كنند. اين حكم خداست كه بين شما داورى مىكند، و خدا داناى فرزانه است. (10) و اگر چيزى از (مهريه) همسران شما به سوى كفّار از دست شما رفت و (بر آنان پيروز شديد و غنيمت گرفتيد و آنان را) مجازات كرديد پس كسانى را كه همسرانشان (از دست) رفتهاند همانند آنچه (براى ازدواج با آنان) مصرف كردهاند (از غنائم) بدهيد؛ و [خودتان را] از [عذاب] خدايى كه شما به او ايمان داريد حفظ كنيد. (11)