گفتار دوّم: کودک (صغير)، حجر

1. کودک در لغت

فرزند انسان از زمان تولّد تا بلوغ، کودک يا «صغير» ناميده مي‌شود که معادل آن در زبان عربي طفل است.[1]

در مصباح المنير آمده است: «فرزند صغير انسان را کودک (طفل) نامند. اين لفظ بر فرزند مذّکر(پسر) و مؤنّث (دختر) و نيز جمع آن‌ها (فرزندان) اطلاق مي‌گردد و تا زماني که به سن تميز نرسيده است، او را طفل صغير مي‌نامند.»[2] به علاوه در کتب لغت چند مرحله از سن کودک قبل از بلوغ به طور خاص مورد توجّه قرار گرفته و عبارتند از:

1ـ کودک تا زماني که در شکم مادر است و زاييده نشده، «جنين» نام دارد.[3] فيومي از لغت‌شناسان معروف مي‌گويد: جنين وصف کودک است تا زماني که در شکم مادر است و با أجِنّة جمع بسته مي‌شود. هر چند در لغت عرب کودک بر جنين در رحم مادر اطلاق شده، ولي در محاورات رايج عرفي و نيز در اصطلاح فقيهان متداول نيست و استعمال نمي‌شود و به جهت اين‌که مستور و پوشيده است، اين نام بر او گذاشته شده است.[4]

[1] . فرهنگ بزرگ سخن6: 5989، لسان العرب4: 182، معجم الوسيط1ـ2: 56.

[2] . مصباح المنير: 374.

[3] . معجم الوسيط: 141، فرهنگ فارسي عميد1: 708.

[4] . مصباح المنير: 111.