يکي از صاحب‌نظران در حقوق مدني در اين‌باره مي‌گويد: «صغير به کسي گفته مي‌شود که از نظر سن به نموّ جسماني و روحي لازم براي زندگي اجتماعي نرسيده باشد»[1].

ليکن اين تعريف خالي از ابهام نيست، زيرا معلوم نيست که نموّ جسماني و روحي لازم براي زندگاني اجتماعي در چه زماني حاصل مي‌شود.

البتّه قبل از اصلاح قانون مدني در سال 1361، صغير به کسي گفته مي‌شد که به سن هيجده سال تمام نرسيده بود، ولي با حذف ماده1209 و اصلاح ماده1210 و در نتيجه لغو 18 سال به عنوان سن کبر، امروزه مفهوم صغير در فقه و حقوق مدني يکسان است.

4. کودک در کنوانسيون حقوق کودک

ماده‌ي يک کنوانسيون حقوق کودک مقرّر مي‌دارد: «منظور از کودک، افراد انساني زير سن هيجده سال است، مگر اين‌که طبق قانون قابل اجرا در مورد کودک، سن بلوغ کم‌تر تشخيص داده شود».

بنابراين از نظر کنوانسيون دوره‌ي کودکي در هيجده سالگي پايان مي‌يابد، مگر آن‌که در کشوري خاص، کودک زودتر به سن بلوغ برسد. تعيين سن خاص براي به دست آوردن برخي حقوق يا از دست دادن برخي از حمايت‌ها، در بعضي از مواد کنوانسيون اشاره شده که در آينده در مورد آن‌ها تحقيق خواهيم نمود.

5. مراحل سنين کودک در فقه

تمام مراحل سنين کودک که در مفهوم لغوي به آن‌ها اشاره شد در مباحث فقهي داراي اثر مي‌باشند و احکامي بر آن‌ها مترتّب مي‌گردد. به همين جهت در عبارات فقيهان از آن‌ها بحث شده است، مثلاً براي جنين، حقوقي ذکر مي‌شود: مثل حق اثبات نسب، حق جنين در ارث، حق جنين در وصيت، ديه‌ي جنين، حرمت اسقاط جنين و غير اين‌ها.

[1] . سيد حسن امامي، حقوق مدني5: 243.