1ـ (وَ ابتََلوُا اليَتَمَي حَتَّي إِذَا بَلَغُوا النَِّکَاحَ فَإِن آنَستُم مِّنهُم رُشداً فادفَعُوآ إِلَيهِم أَموَالَهُم)[1] يتيمان را مورد آزمايش قرار دهيد تا به سن بلوغ برسند پس هرگاه رشد آنان را احراز نموديد اموالشان را به آنان بازگردانيد.

اين آيه خطاب به اولياي ايتام است و خداوند متعال امر فرموده ايتام را آزمايش کنيد تا فهم و درکشان معلوم شود که آيا توانايي بر اصلاح امور و تصرّف در اموالشان را دارند. جمله «إِذَا بَلَغُوا النِّکَاحَ» کنايه بر بلوغ و قدرت مجامعت است.[2]

بعضي از فقها در مورد استفاده از آيه مبارکه براي محجوريت کودک، فرموده‌اند: «امر به آزمايش ايتام و کودکان، دلالت بر وجوب حجر بر آنان دارد و اين‌که نمي‌توانند در اموال خود تصرّف نمايند، در غير اين صورت آزمايش بي فايده مي‌ماند.[3] به بيان ديگر، آيه‌ي مبارکه به دو وجه بر حکم ياد شده دلالت دارد، زيرا اوّلاً: متعلّق آزمايش را ايتام قرار داده است و يتيم در لغت و اصطلاح شرع، کسي است که پدر خود را از دست داده و به سن بلوغ نرسيده باشد. ثانياً: آخرين مهلت براي آزمايش را زمان قبل از بلوغ معين نموده است. بنابراين بايد آزمايش قبل از بلوغ صورت پذيرد، زيرا اگر در وقت بلوغ و بعد از آن آزمايش شوند، به سبب طولاني شدن زمان حجر، متضرّر مي‌گردند.[4]

2ـ (وَ لاَ تُؤتُوا السُّفَهآءَ أَموَالَکُمُ التَّيِ جَعَلَ اللهُ لَکُم قِياماً)[5]. اموالتان که خداوند قوام زندگاني شما را به آن مقرّر داشته در اختيار سفيهان [افراد غير رشيد] قرار ندهيد.

بسياري از فقيهان و مفسّران در شيوه استدلال به اين آيه براي اثبات حجر کودک فرموده‌اند: «اين آيه به طور عام دلالت دارد که اموال خود را در اختيار سفيه قرار ندهيد. مرد باشد يا زن، بالغ باشد يا غير بالغ. و اطلاق آن کودک را نيز شامل مي‌گردد.[6]

[1] . سوره نساء4: 6.

[2] . مجمع البيان3: 20، تفسير التبيان3: 116.

[3] . کنز العرفان2: 138، زبدة البيان 1ـ2: 607، کنز الدقائق 2: 364. 365، جواهر الکلام26: 18.

[4] . مسالک الافهام4: 166.

[5] . سوره نساء4: 5.

[6] . تفسير التبيان3: 113، مجمع البيان3: 17، کنز العرفان2: 148، کنز الدقائق2: 360، الميزان4: 170، زبدة البيان 1ـ2: 610.