اين نظريه، مخالف نظريه مشهور است که سن نه سالگي را ملاک قرار داده‌اند و به دليل ترجيح رواياتي که مستند قول مشهور قرار گرفته، روايات مستند اين نظريه، نمي‌تواند با آن‌ها به معارضه برخيزد.

2ـ نظريه ديگري، ده سالگي را سن بلوغ دختران مي‌داند. شيخ طوسي در کتاب المبسوط[1] در مسائل روزه، هم‌چنين ابن حمزه[2] و يحيي بن سعيد حلّي[3] اين نظريه را پذيرفته‌اند، ولي هر سه نفر از آن عدول کرده‌اند.[4]

3ـ برخي از فقهاي معاصر، سيزده سالگي را سن بلوغ دختران مي‌داند.[5] مستند اين نظريه، روايتي است ضعيف، که نمي‌تواند مستند فتوي قرار گيرد. در موسوعة احکام الأطفال در مورد آن تحقيق و اظهار نظر شده است.[6]

4ـ برخي از محقّقين هم معتقدند هر چند روايات، بلوغ دختران را نه سالگي دانسته‌اند ولي با بررسي زمان صدور روايات, و ويژگي‌هايي که دختران آن زمان دارا بودند، مي‌توانيم از راه تحوّل اجتهاد، بگوييم که روايات، نظر به دختران آن زمان دارد، نه به دختراني که در زمان‌هاي بعدي هستند. وي در ادامه مي‌گويد: پس مي‌توانيم بگوييم نه سالگي براي حاصل شدن بلوغ دختران در روزگار معصومين(عليهم السلام) موضوعيت ندارد، بلکه طريقيت دارد. در آن زمان که نُه سال گفته شده، از باب تعيين مصداق بوده است و معيار و ميزان براي پيدايش بلوغ، عادت ماهانه است نه، نُه سالگي.[7]

اين نظريه در صورتي موجّه است که ملاک در بلوغ دختران فقط حيض باشد، در حالي که از روايات، استفاده مي‌شود که سن نه سالگي مدخليت دارد و همان بلوغ مي‌باشد و حيض علامت آن است.

[1] . المبسوط1: 365.

[2] . الوسيلة الي نيل الفضيلة: 137.

[3] . الجامع للشّرائع: 153.

[4] . الوسيلة الي نيل الفضيلة: 301، الجامع للشّرائع: 360، الخلاف3: 282.

[5] . يوسف صانعي، رساله عمليه: 509.

[6] . موسوعة احکام الأطفال وادلّتها6: باب دهم، فصل پنجم.

[7] . محمّد ابراهيم جنّاتي، به نقل از کتاب بلوغ دختران: 269ـ270.