پی نوشت ها

[1] ـ الفهرست (الندیم) 425.
[2] ــ هدیة العارفین 1/54.*

دیگر منابع: ایضاح المکنون 2/333 لغت نامه دهخدا 1/284.

احمد ـ منصوری (م 292 هـ )

ابوالعباس احمد بن محمد بن صالح منصوری بغدادی ظاهری.

وی از مذهب داودی، مذهب فقهی منسوب به ابوسلیمان داود بن علی بن خلف اصفهانی (م 270 هـ ) که به ظاهر آیات و روایات عمل می کردند و تأویل، تفسیر، رأی و قیاس را القا می نمودند، پیروی می کرد و از فضلای آن فرقه به شمار می رفت.1 احمد کتاب های مفیدی تألیف نمود که بزرگ ترین آنها کتاب المصباح می باشد. کتاب الهادی و کتاب النیّر از دیگر آثار اوست.2 وی سرانجام در سال 292 هـ درگذشت.3

پی نوشت ها

[1] ـ الفهرست (الندیم) 273.
[2] ــ همان.
[3] ــ هدیة العارفین 1/54.*

احمد ـ میثمی (در عصر امام رضا(علیه السلام))

ابوعبدالله احمد بن حسن بن اسماعیل میثمی کوفی.

لقب میثمی او از آن روست که از نوادگان میثم تمار بود. وی را از اصحاب امام کاظم(علیه السلام) به شمار آورده اند.1 از موالی بنی اسد و فردی واقفی مذهب، لکن ثقه، صحیح الحدیث و مورد اعتماد در نقل روایات می باشد. میثمی از امام رضا(علیه السلام)و ابان بن عثمان روایت شنیده و کسانی چون یعقوب بن یزید، عبیدالله بن احمد بن نهیک و حسن بن محمد بن سماعه از او روایت نقل کرده اند. وی دارای کتاب النوادر بوده است.2

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 344.
[2] ــ رجال النجاشی 1/202.*

دیگر منابع: الفهرست (طوسی) 22 خلاصة الاقوال 202 منهج المقال 33 نقدالرجال 19 اختیار معرفة الرجال 468 رجال ابن داود 26 الوجیزه 8 الذریعه 24/320 جامع الرواة 1/44 تنقیح المقال 1/54 قاموس الرجال 1/419.

احمد ـ میثمی (م قرن سوم هجری)

ابوالحسن (ابوالحسین) احمد بن میثم بن فضل بن دکین میثمی طلحی کوفی.

اهل کوفه و از فقهای مورد اعتماد امامیه در این شهر بود و لقب طلحی او از آن روست که از موالی خاندان طلحة بن عبیدالله تیمی به شمار می رفت.1 زمانی که جدش فضل بن دکین (م 219 هـ ) کوچید و در محله رملیه ساکن شد، احمد همراه جدش بود و ماجرای تدریس او را گزارش می کند،2 بنابراین ولادت او مدت ها پیش از سفر جدش بوده و در آن زمان قضایا را دیده و روایت کرده است. به ویژه اینکه فضل پس از این سفر، مجدداً به کوفه بازگشت و در کوفه مرد و اینکه میثم پدر احمد پیش از فضل بن دکین مرده بود.3 احمد میثمی از جدش فضل، یحیی بن عبدالحمید حمانی،4 ابوجناده سلولی،5 ابراهیم بن یوسف طحّان، احمد بن مبارک، اسماعیل بن عثمان، محمد بن عاصم6 و علی بن قادم (م213 هـ ) روایت کرده و ابوالعباس ابن عقده (م333 هـ )،7 احمد بن اعرابی و طبرانی از او روایت کرده اند.8 تألیفات احمد عبارت اند از: المعجز9 الملاحم الدلائل المتعه النوادر الشعراء و البیع که حمید بن زیاد (م310 هـ ) آنها را روایت کرده است.10 به گفته شیخ طوسی، این کتاب ها از اصول شیعه به شمار می روند.11 تاریخ درگذشت میثمی در دست نیست، ولی با توجه به اساتید و شاگردانش، وفات او در قرن سوم تخمین زده می شود.

پی نوشت ها

[1] ـ رجال النجاشی 1/231.
[2] ــ تاریخ بغداد 12/346.
[3] ــ سیر اعلام النبلاء 10/143.
[4] ــ الامالی (طوسی) 321.
[5] ــ شواهد التنزیل 1/152.
[6] ــ معجم رجال الحدیث 2/347.
[7] ــ شواهد التنزیل 1/152.
[8] ــ المجروحین 1/148 تبصیر المنتبه 4/1398.
[9] ــ معالم العلماء 14.
[10] ــ الفهرست (طوسی) 25.
[11] ــ رجال الطوسی 440.*

دیگر منابع: الاکمال 249 الانساب 5/428 اللباب 3/281 معالم العلماء 12 رجال ابن داود 47 خلاصة الاقوال 15 نقدالرجال 35 جامع الرواة 1/73 توضیح المشتبه 8/43 لسان المیزان 1/316 ایضاح الاشتباه 105 مجمع الرجال 1/170 حاوی الاقوال 1/203 میزان الاعتدال 1/160 منتهی المقال 1/357 هدایة المحدثین 15 اعیان الشیعه 3/193 منهج المقال 48 تنقیح المقال 1/98.

احمد ـ نسائی (185 ـ 279 هـ )

ابوبکر احمد بن زهیر بن حرب بن شداد نسائی بغدادی، مشهور به ابن ابی خیثمه.

مورخ، محدث، فقیه و در اصل اهل نسا بود، ولی در بغداد زاده شد و از دنیا رفت.1 حدیث را از احمد بن حنبل و یحیی بن معین، انساب را از مصعب بن عبدالله زبیری، تاریخ را از ابوالحسن علی بن محمد