1/79. 4 ـ الفهرست (الندیم) 261. 5 ـ تاریخ علماء الاندلس 1/14 و 79.

دیگر منابع: بغیة الملتمس 234 الاکمال 7/233.

اسماعیل ـ یزیدی (م 240 هـ )

ابوعلی اسماعیل بن یحیی بن مبارک یزیدی، معروف به ابن یزیدی.

فردی ادیب و شاعر1 و آگاه به اخبار شعرا بود.2 و از قراین برمی آید که در بغداد می زیست. از محضر پدر خود ابوعمرو شیبانی،3 ابوالعتاهیه و محمد بن سلام جمحی بهره برد.4 محمد بن عبدالملک تاریخی، محمد بن قاسم بن مهرویه، محمد بن عباس یزیدی، حسن بن علیل عنزی و قاسم بن عبدالوارث از او روایت کرده اند.5 یزیدی به علم نحو و لغت هم آگاه بود و کتاب طبقات الشعراء و پنجاه ورقه شعر از او بر جای مانده است.6 مرگ وی را به سال 240 هـ نوشته اند.7

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ بغداد 6/283.
[2] ــ أنباه الرواة 1/213.
[3] ــ الموشح 36.
[4] ــ تاریخ بغداد 6/283.
[5] ــ همان و الموشح 36.
[6] ــ الفهرست (الندیم) 56 و 188.
[7] ــ هدیة العارفین 1/207.*

دیگر منابع: الانساب 5/693 بغیة الوعاة 2/458 الوافی بالوفیات 9/240 معجم المؤلفین 2/300 لغت نامه دهخدا 2/2142 کشف الظنون 4/79.

اسود ـ مزنی (در عصر امام صادق(علیه السلام))

ابوعبدالله أسود بن رزین مزنی.

مزنی منسوب به شهری در سرزمین دیلم یا منسوب به قبیله مزینه، تیره ای از قوم مضر است.1 او یکی از روایتگران امامیه بود و از امام صادق(علیه السلام)روایت کرده است.2 ابن داود نام او را در قسم اول کتاب خود از راویان موثق و مورد اعتماد آورده،3 ولی جزائری او را ضعیف شمرده است.4 اسود از خود کتابی به نام کتاب العتق بر جای گذاشت.5 احتمال اتحاد وی با أسود بن رزین قاضی که به حضور امام کاظم(علیه السلام)رسیده بود، وجود دارد.6

پی نوشت ها

[1] ـ تنقیح المقال 1/18 و 147.
[2] ــ رجال ابن داود 60 مجمع الرجال 1/229.
[3] ــ رجال ابن داود 60.
[4] ــ حاوی الاقوال 3/315.
[5] ــ رجال النجاشی 1/265.
[6] ــ مستدرکات علم رجال الحدیث 1/679.*

دیگر منابع: نقد الرجال 48 مجمع رجال الحدیث 3/210 حاوی الاقوال 3/215 قاموس الرجال 2/84 طرائف المقال 1/410 ایضاح الاشتباه 84 نضد الایضاح 62.

اسید ـ ثقفی (م 270 هـ )

ابوالحسین اسید بن عاصم بن عبدالله ثقفی اصفهانی.

اهل اصفهان1 و از موالی ثقیف2 شمرده می شد و دارای سه برادر به نام های محمد، علی و نعمان بود که علی و نعمان شهرتی نداشتند. اسید از دانشمندان زیادی از جمله سعید بن عامر ضبعی، بشر بن عمر زهرانی و بکر بن بکّار حدیث شنید و افرادی چون عبدالله بن جعفر بن فارس، ابوعلی احمد بن محمد بن ابراهیم و محمد بن حیوة کرخی از وی روایت کرده اند.3 رجال نویسان اهل سنت او را محدث، حافظ و ثقه به حساب آورده اند.4 او و برادرش محمد را از جهت دانش و عبادت و مکارم اخلاق و دعا و مستجاب الدعوه بودن، همانند اصحاب سفیان ثوری دانسته اند.5 کتاب المسند اثر اوست.6 جزئی حدیثی را نیز برای او ذکر کرده اند7 که شاید همان مسند باشد. اسید در سال 270 هـ درگذشت.8

پی نوشت ها

[1] ـ الجرح و التعدیل 2/318.
[2] ــ ذکر اخبار اصبهان 1/226.
[3] ــ تاریخ الاسلام 20/69.
[4] ــ سیر اعلام النبلاء 12/378.
[5] ــ ذکر اخبار اصبهان 1/226.
[6] ــ حلیة الاولیاء 10/394.
[7] ــ تاریخ الاسلام 20/69.
[8] ــ کشف الظنون 1/586.*

دیگر منابع: طبقات المحدثین باصبهان 3/19 تذکرة الحفاظ 2/573 الوافی بالوفیات 9/261 العبر 1/389 شذرات الذهب 2/158 البدایة و النهایه 11/47.

اشجع ـ سلمی (م حدود 195 هـ )

ابوالولید یا ابوعمرو اشجع بن عمرو سلمی.

در یمامه به دنیا آمد و در همان جا رشد و نمو یافت. پس از مرگ پدر، همراه مادر به بصره رفت و پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی به بغداد منتقل شد و در آنجا اقامت گزید. او که به شعر و شاعری علاقه وافری داشت، پس از مدتی از جمله شاعران زبردست گردید. به خاندان برامکه به خصوص جعفر بن یحیی پیوست و با قصیده های بسیار آنان را مدح کرد و ده هزار درهم جایزه گرفت1 و سپس در رقّه به دربار هارون (خلافت 170 ـ 193 هـ ) پیوست و او را مدح نمود و