در امان است و هركس در دنيا در حال امن باشد و اضطراب نداشته باشد در آخرت مضطرب خواهد بود.
خداوند دنيا و آخرت را در مقابل هم قرار داده است و از روايات به دست مىآيد كه نمىشود انسان هم در دنيا راحت باشد و هم در آخرت و در زندگى بزرگان كه مطالعه مىكنيم، مىبينيم كه آسايش براى آنان نبوده است. دستهاى هستند كه در دنيا در رفاهند و زندگى مرفهى دارند، لكن معلوم نيست در آخرت بتوانند آن نوع استفاده كنند.
حضرت سليمان (ع) با آنكه پيغمبر بود و معصوم بود و زحمت مىكشيد و حصير مىبافت و از پول آن امرار معاش مىكرد، ولى با اين حال ديرتر از ساير پيغمبران به بهشت مىرود. زيرا در دنيا اين شخصيت بزرگ مقام سلطنتى داشت كه هيچ پيغمبر ديگرى نداشت. عرض كرد: {/رَبِّ اِغْفِرْ لِي وَ هَبْ لِي مُلْكاً لاََ يَنْبَغِي لِأَحَدٍ مِنْ بَعْدِي[1]/} و همينطور هم شد و از لحاظ دنيايى هيچ پيغمبرى به سليمان نرسيد، ولى به همان مقدار كه لذت برده، ديرتر به بهشت مىرود. پس نتيجه مىگيريم كه هرچه دست ما به دنيا بند باشد، در آخرت بيشتر معطل مىشويم زيرا بايد حساب پس بدهيم و هر كس اينجا بيشتر رنج ببيند، آنجا راحتتر است. اگر ما در دنيا