است. لذا حضرت فرمود: اگر بناست كسى كارى را انجام دهد و گناهى بكند به عنوان اينكه آزاد است. و به عنوان اينكه خدا بزرگ و كريم است، وقتى به پيشگاه خدا آيد بر او غضب مىكند. بنابراين در پيشگاه خدا بايد خود را شرمنده بدانيم و از نفس خود راضى نباشيم. اگر در نماز و سجدهها و اگر در دعاها دل انسان نمىشكند، علتش اين است راضى به نفس است كه من براى چه گريه كنم؟ امّا آنهائى كه دائماً در حال اضطرابند از لحاظ گناه نيز زود بخشيده مىشوند.
مرحوم امام خمينى رَحمَهُالله به آقاى مجتهدى كه از علماء تهران است، فرمودند: دعا كنيد كه خدا حال و هواى عوام بودن را از ما نگيرد. يك نفر آدم معمولى به قم مىآيد، به هر كس مىرسد، سلام مىكند و مؤدب است و روحيهء عالى دارد. امّا بعضى از آقايان از كنار عالم و فقيه و استاد هم اگر بگذرند، اعتنا نمىكنند. اين است كه برادران روحانى بايد روحيات معنوى را حفظ كنند. خدا مرحوم آية الله العظمى آقاى سيد محسن حكيم رَحمَهُالله را رحمت كند. ايشان به آقاى شيخ عبدالحسين واعظ زاده مىفرمود: مرا موعظه كن. وقتى شيخ عبدالحسين منبر مىرفت، مىگفت: آقاى سيد محسن! حواست را جمع كن كه نزديك شفير جهنمى. حواست را جمع كن فرداى قيامت چه جواب ميدهى؟ و مرحوم آقاى حكيم گريه مىكرد. بعضى از اين كار تعجب مىكردند، رفقا مىگفتند: خود آقا فرموده است كه نامشان برده شود. پاى موعظه بنشينيد كه خيلى اثر