{/وَ اَلْحِكْمَةَ [1]/} مهم اين است كه انسان هم علم داشته باشد و هم مستحكم باشد. يعنى علمش توأم با عمل باشد كه خيلى ارزش دارد. اگر به كسى مىگويى دروغ نگو يا فحاشى نكن يا عصبانى نباش، خودت هم نبايد اهل اينكارها باشى. اگر علم داشته باشى و سخن بگويى لكن خود عمل نكنى، حكمت ندارى. كسى كه اهل عمل است و حكمت دارد، سخنش نيز به دل ديگران مىنشيند. مرحوم شهيد در شرح لمعه مىفرمايد:{a«الْمَوْعِظَةُ اِذا خَرَجَتْ مِنَ الْقَلْبِ دَخَلَتْ فِى الْقَلْبِ وَ اِذا خَرَجَتْ مِنَ اللِّسانِ لَمْ تَجاوَزْ الأذان»[2]a} موعظهاى كه از قلب برخيزد به دل مىنشيند و اثر مىگذارد و لكن اگر انسان حرف زد ولى عمل نكرد، همان است كه قرآن فرمود: فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً[3]، مثل كف روى آب است تا ساحل مىرود و روى خشكى مىافتد.
32 - زاهدترين مردم
قُلْتُ يا رَسُولَ اللهِ (ص) مَنْ اَزْهَدُ النّاسِ قالَ مَنْ لَمْ ينْسَ الْمَقابِرِ وَالْبَلى وَ تَرَكَ فَضْلَ زينَةِ النّاسِ وَ آثَرَ ما يبْقى عَلى ما يفْنى وَ لَمْ يعُدّ غَداً مِنْ اَيّامِهِ وَعدَّ نَفْسَهُ فى الْمَوْتى.