اينها سبب فضيلت نيستند و آن چه انسان را برترى مىبخشد و در نزد خدا محبوب مى كند تقوا وعمل صالح است،حضرت مى فرمايد:اينها را رها كنيد چون{a أبناء الدنيا a}هستند.
عدهاى در زمان حضرت عيسى(عليه السلام) بودند كه به آن حضرت مىگفتند آن قدر به دنيا علاقه داريم كه اگر از ما روى گرداند مثل آن است كه مادر از ما رو گردانده است و اگر به ما روى آورد گويى مادر به ما رو آورده است.ولى مؤمنين ابناء دنيا نيستند آنها ابناء آخرتند به زندگى شصت يا هفتاد ساله دنيا دل نبستند اگر دنيا هم به آنها روى آورد،آن را در راه رضاى خدا مىدهند.اميرالمؤمنين على(عليه السلام) فرمودند:كسانى را كه به دنيا علاقمندند ملامت نكنيد براى آن كه مادرشان دنياست و مادرشان را دوست دارند.
{/«يَقُولُ اللهُ تَعالي وَ مَا لِاَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزي اِلَّا ابْتِغاءِ وَجْهِ رَبِّهِ الاَعْلى وَ لَسَوْفَ يَرْضى»[1]/}خدا مى فرمايد:فكر نكنيد هر چه پيش شماست از حسب،نسب،مقام و نعمتهاى ديگر شما را كفايت مى كند و شما در مقابل آنها پاداش داريد مگر آن چه را كه براى رضاى خدا انجام داده ايد.خداوند به شما نعمتهاى زيادى داده است امام جماعت هستيد،منبر مىرويد،قلمزنى مىكنيد و به مقامات بلند علمى مىرسيد همه اينها زمانى ارزش دارد كه براى رضاى خدا باشد اگر درسى كه مىرويد براى خدا باشد خوش به سعادت شما و در مقابل آن اجر داريد.
گاهى اوقات متكلم در مقام تكلم جزاى عمل را ذكر مى كند و