و هنگامى كه خدا به يگانگى ياد مىشود، دل هاى كسانى كه به آخرت ايمان نمى آورند متنفّر مىشود؛ و چون كسانى كه غير از او هستند ياد شوند، ناگهان آنان شادى مىكنند (و مژده مىدهند). (45) بگو:» خدايا! [اى] شكافنده (و آفريننده) آسمان ها و زمين [و] داناى نهان و آشكار، تو در بين بندگانت در مورد آنچه در باره آن همواره اختلاف مىكردند داورى مىكنى. « (46) و اگر (بر فرض) براى كسانى كه ستم كردند، تمام آنچه در زمين است، و همانندش با آن باشد، حتماً آن را (براى نجات خود) از عذابِ بدِ روز رستاخيز تاوان مىدهند! و از [جانب] خدا براى آنان آنچه را هرگز نمى پنداشتند آشكار شود. (47) و بدىهاى آنچه كسب كردند براى شان آشكار شود، و آنچه كه همواره آن را ريشخند مى كردند آنان را فروگيرد. (48) و هنگامى كه انسان را زيان (و رنج) ى رسد، ما را مىخواند، سپس هنگامى كه نعمتى از جانب خود به او عطا كنيم، گويد:» آن (نعمت) فقط براساس دانشى (كه داشته ام) به من داده شد. «بلكه آن آزمايشى است و ليكن بيشترشان نمىدانند. (49) بيقين كسانى كه پيش از آنان بودند (نيز) آن را گفتند، و [لى] آنچه همواره كسب مى كردند، (عذاب الهى را) از آنان دفع نكرد. (50) و بدىهاى آنچه را كسب كردند به آنان در رسيد، و كسانى كه از آن (كافر) ان ستم كردند، بزودى بدىهاى آنچه را كسب كردند به آنان در رسد؛ در حالى كه آنان عاجز كننده (خدا) نيستند. (51)