پس در روزهاى شومى، تند باد سردى بر آنان فرستاديم، تا عذاب رسوايى را در زندگى پست (دنيا) به آنان بچشانيم! و حتماً عذاب آخرت رسوا كنندهتر است، در حالى كه آنان يارى نمىشوند. (16) و امّا (قوم) ثمود، پس آنان را راهنمايى كرديم، و [لى] كور (دل) ى را، بر هدايت ترجيح دادند؛ و بخاطر آنچه همواره كسب مىكردند آذرخشِ عذاب خوار كننده آنان را فرو گرفت. (17) و كسانى را كه ايمان آوردند و همواره پارسايى (و خود نگهدارى) مىكردند، نجات داديم. (18) و (ياد كن) روزى را كه دشمنان خدا به سوى آتش گرد آورى مىشوند، و آنان (از پراكندگى و بى نظمى) باز داشته مىشوند. (19) تا هنگامى كه به آن (آتش) مىرسند، گوش آنان و چشمانشان و پوستهاى (بدن) آنان، به آنچه همواره انجام مىدادند به زيان آنان گواهى مىدهند! (20) و به پوست هاى (بدن) شان مىگويند:» چرا به زيان ما گواهى داديد؟! « (پوستها) مىگويند:» خدايى كه هر چيزى را به سخن آورده، ما را به سخن آورده است؛ و او نخستين بار شما را آفريد، و فقط به سوى او بازگردانده مىشويد. « (21) و (شما گناهانتان را) هرگز نمىپوشانديد كه مبادا گوش شما و چشمانتان و پوستهاى (بدن) شما بر زيان شما گواهى دهند. و ليكن گمان مىكرديد كه خدا بسيارى از آنچه را كه انجام مىداديد، نمىداند. (22) و آن گمان (بد) شما بود كه به پرودگارتان گمان برديد كه شما را هلاك كرد و از زيانكاران شديد. (23) و اگر شكيبايى كنند پس آتش جايگاه آنان است، و اگر عذر خواهى كنند، پس عذر آنان پذيرفته نخواهد شد. (24)