42- سورة الشورى به نام خداى گسترده مهرِ مهرورز حاميم. (1) عين، سين، قاف. (2) اين چنين خداى شكستناپذير فرزانه به سوى تو و به سوى كسانى كه پيش از تو بودند وحى مىكند. (3) آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است فقط از آن اوست؛ و او بلند مرتبه [و] بزرگ است. (4) نزديك است آسمانها از فرازشان بشكافد و فرشتگان با ستايش پروردگارشان تسبيح مىگويند، و براى كسانى كه در زمين هستند طلب آمرزش مىكنند؛ آگاه باشيد كه فقط خدا بسيار آمرزنده [و] مهرورز است. (5) و كسانى كه غير از او سرپرستانى گزيدهاند، خدا نگهبان بر (اعمال) آنان است؛ و تو حمايتگر آنان نيستى. (6) و اينچنين خواندنىِ عربى (واضح) را به سوى تو وحى كرديم براى اينكه (مردم) أمّ القرى [مكه] و كسانى را كه پيرامون آن هستند هشدار دهى، و نسبت به روز جمعآورى (مردم در قيامت) كه هيچ ترديدى در آن نيست هشدار دهى؛ دستهاى در بهشتند و دستهاى در شعله فروزان (آتش) اند! (7) و اگر (بر فرض) خدا مىخواست، حتماً آنان را يك امّت قرار مىداد و ليكن هر كس را بخواهد (و شايسته بداند) در رحمت خود داخل مىكند؛ و ستمكاران هيچ سرپرست و ياورى برايشان نيست. (8) بلكه آيا غير از او سرپرستانى گزيدهاند، و (حال آنكه) فقط خدا سرپرست است، و او مردگان را زنده مىكند، و او بر هر چيزى تواناست. (9) و هر چيزى را كه در آن اختلاف كرديد، پس داورى آن با خداست، اين خدا پروردگار من است. تنها بر او توكّل كردهام، و تنها به سوى او باز مىگردم. (10) شكافنده (و آفريننده) آسمانها و زمين است، همسرانى از (جنس) خودتان براى شما قرار داد، و از دامها (نيز) جفتهايى (قرار داد) در حالى كه شما را بدين (وسيله) مىآفريند؛ هيچ چيزى مثل او نيست؛ و او شنوا [و] بينا (ى حقيقى) است. (11) كليدهاى آسمانها و زمين فقط از آن اوست؛ روزى را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) گسترده مىسازد، و (يا) تنگ مىگرداند؛ [چرا] كه او به هر چيزى داناست. (12) براى شما از دين مقرر كرد آنچه را كه نوح را بدان سفارش كرده، و آنچه را به سوى تو وحى كرديم و آنچه را كه ابراهيم و موسى و عيسى را بدان سفارش كرديم، كه: دين را برپا داريد و در آن تفرقه افكنى مكنيد، بر مشركان گران است آنچه را كه آنان را به سويش فرا مىخوانيد. خدا هر كس را بخواهد به سوى (رسالت) ش بر مىگزيند، و كسى را كه باز گردد، به سوى خود راهنمايى مىكند. (13) و پراكنده نشدند مگر پس از آنكه علم براى آنان (حاصل) آمد؛ بخاطر ستم (و حسدى) كه در ميانشان بود، و اگر نبود سخن (سنت گونها) ى از طرف پروردگارت (در مورد مهلت دادن به مخالفان) تا سرآمد معين كه از پيش مقرر شده است، حتماً در ميان آنان داورى مىشد؛ و قطعاً كسانى كه بعد از آنان كتاب [به آنان] ارث داده شد در مورد آن (كتاب) درشكى ترديد آميز هستند! (14)