آن (دوست) ان به آنان نشان داده مىشوند، خلافكار آرزو مىكند كه (براى نجات) از عذاب آن روز پسرانش را تاوان دهد. (11) و (نيز) همسرش و برادرش را، (12) و (نيز) خويشاوندانش كه او را پناه مىدادند، (13) و (نيز) كسانى را كه در زمين هستند جملگى (تاوان دهد) سپس او را نجات دهد. (14) هرگز چنين نيست در واقع آن (دوزخ) شعله آتشين است! (15) در حالى كه بر كننده پوست سر و بدن بريان شده است. (16) (دوزخ) فرا مىخواند كسى را كه پشت كرده و روى برتافته، (17) و (نيز كسانى را كه اموال را) جمع كرده و ذخيره كردند. (18) در حقيقت انسان آزمند و كم طاقت آفريده شده است، (19) هنگامى كه بدى به او رسد بىتابى مىكند، (20) و هنگامى كه نيكى به او رسد مانع (استفاده ديگران) مىشود، (21) مگر نمازگزاران، (22) (همان) كسانى كه آنان بر نمازشان مداومت مىورزند؛ (23) و كسانى كه در اموالشان حق معيّنى است، (24) براى درخواست كننده و محروم، (25) و كسانى كه روز جزا را تاييد مىكنند، (26) و كسانى كه آنان از عذاب پروردگارشان بيمناكند، (27) [چرا] كه از عذاب پروردگارشان ايمنى نيست، (28) و كسانى كه آنان دامانشان را (در امور جنسى) حفظ مىكنند، (29) مگر در مورد همسرانشان يا آنچه (از كنيزان) مالك شدهاند، كه در حقيقت آنان (در اين موارد) سرزنش نمىشوند. (30) و كسانى كه فراتر از اين جويند پس تنها آنان تجاوزگرند. (31) و كسانى كه آنان امانتهايشان و پيمانهايشان را رعايت مىكنند، (32) و كسانى كه آنان (براى اداى) گواهىهايشان ايستادهاند، (33) و كسانى كه آنان بر نمازشان مواظبت مىنمايند، (34) آنان در بوستانهاى (بهشتى)، گرامى داشته شدهاند. (35) پس چه شده براى كسانى كه كفر ورزيدند كه شتابان روبه تو آرند؟ (36) از راست و از چپ، گروه گروه! (37) آيا هر مردى از آن (كافر) ان طمع مىورزد كه در بوستان پرنعمت (بهشت) درآورده شود؟! (38) هرگز چنين نيست؛ در حقيقت ما آنان را از آنچه مىدانند آفريدهايم. (39)